فقیریم و خدا را شکر که تو حج فقرایی
و .... حسرتِ _کربلا_ که بی تابت کند، دیگر _زیارت_ش واجب می شود .....
این روزها هربار که در مقابل نگاه پر مهر شما قرار می گیرم، واژه هایم به زمزمه نام شما جان می گیرند:
السلام علیک یا شمس الشموس ...
چه ذوق می زند دلم، که هرچه بیشتر در شعاع وجود پرنور حضرت آفتاب قرار می گیرد، ظلمت ها و سایه های گناهش بیشتر کم می آورند و آرام آرام محو می شوند ....
مگر می شود نوکر باشی و شب و روز میلادش، دلت بی تاب خنکای نسیم بهشتی صحنش نباشد ....
مگر می شود امشب دلت را دخیل پنجره فولادش نکنی ....
قرار نوشت:
بهانه نوشتنش .... بهانه که نمی خواهد! تولد امام رئوفمان است دیگر ....
فقط خواستم بگویم ای امام همه خوبی های عالم ....
اگر نوکر خوبی برایتان نبوده ام، اما نمک گیر سفره پرمهر شما شده ام ....
تمام آرزویم همسایگی با شما است ... فی مَقْعَدِ صِدْقٍ عِندَ مَلیکٍ مُقتَدِر ....
نوشتم _فقط_ برای شما ای حضرت آفتاب ....
دست های خالی ما و ....
آمده ام آمدم ای شاه پناهم بده، خط امانی ز گناهم بده
ای حرمت ملجا درماندگان، دور مران از در و راهم بده
لایق وصل تو که من نیستم، اذن به یک لحظه نگاهم بده
..... وَ عادَتُکم الاِحسان ، وَ سَجیَّتُکُمُ الْکَرَم
کلمات کلیدی :
